عجب روز سختی بود

روزی که آوردمش تو کف 2 دستم جا شده بود. میلرزید و غریبی میکرد. خیلی زود رشد کرد و حسابی بهم انس گرفتیم.
با همزندگی کردیم.همیشه با من بود حتی اون زمانی که من مدتی با اون نبودم. چهارده سال زمان کمی نیست، زود گذشت ولی کم نگذشت. تو بدترین روزای زندگیم در سخترین روز وقتی دید حسی ندارم نزدیک شد سرش رو گذاشت روی پام و فقط کنارم نشست و من بعد از چهارده سال تو سخترین روز زندگیش کنارش نشستم، باز هم سرش رو گذاشت روی پام و من نفسهاش رو شمردم. عجب روز سختی بود.
تا آخرین نفسش هم با محیت و نجیب بود.
تو بغلم بود کاری از دستم بر نمیومد، فقط دست میکشیدم رو سرش ، دستم رو لیسید و ...
عجب روز سختی بود.